Samsun’un Atakum ilçesinde yaşayan ve 20 yaşında görme yetisini kaybeden Ahmet Tayfur Arslan (37), tüm zorluklara rağmen sosyal bilgiler öğretmeni olarak görev yapıyor. Atakent Ortaokulu’nda 1,5 yıldır öğrencilerini geleceğe hazırlayan Arslan, azmi ve kararlılığıyla öğretmenlik mesleğinde fark yaratıyor.
Görme Yetisini Kaybetmesine Rağmen Hayallerinden Vazgeçmedi
Ahmet Tayfur Arslan, 20 yaşında göz tansiyonu ve üveit rahatsızlığı nedeniyle görme yetisini kaybetti. Açık lise mezunu olarak başladığı eğitim yolculuğunu, Ondokuz Mayıs Üniversitesi (OMÜ) Eğitim Fakültesi Sosyal Bilgiler Öğretmenliği bölümünde tamamladı. Daha sonra OMÜ Sosyal Bilimler Enstitüsü Kadın ve Aile Araştırmaları’nda yüksek lisansını bitirdi.
"Öğrenciler Bilginiz Varsa Sizi Kabul Ediyor"
Arslan, öğretmenlik mesleğine başlarken karşılaştığı ön yargılarla ilgili şunları ifade ediyor:
"İlk derslerde öğrencilere, görme engelli olarak neleri yapabildiğimi anlatıyorum. Bu, sürecin daha sağlıklı işlemesini sağlıyor. Öğrencileriniz bilginiz ve birikiminiz varsa sizi öğretmen olarak kabul ediyor. Görmek ya da görmemek değil, sınıfa hakimiyetiniz önemli."
Görme Engelli Öğretmenlere Tavsiyeler
Ahmet Tayfur Arslan, görme engelli öğretmenlerin karşılaşabileceği ön yargılar için şunları söylüyor:
"Veliler ve idareciler, öğretmeni sınıfa girmeden değerlendirmemeli. Görme engelli bir öğretmen de mesleği yapamayabilir; ancak gören bir öğretmen de yetersiz kalabilir. Önemli olan öğretmenin öğrencilerine bilgiyi ne kadar aktarabildiğidir."
Bilgi Aktarımı ve İş Birliği ile Başarı
Arslan, derslerinde öğrencilerle iş birliği yaparak süreci yönetiyor. Öğrenciler tahtayı açma, parmak kaldıranları söyleme gibi görevler üstleniyor. Bu yöntem, öğrencilerin de sürece aktif katılımını sağlıyor ve onların sorumluluk bilincini artırıyor.
Ahmet Tayfur Arslan’dan İlham Alınacak Mesajlar
Ahmet Tayfur Arslan, görme engelinin mesleki başarının önünde bir engel olmadığını kanıtlıyor. Sözlerini şu şekilde tamamlıyor:
"Görme engelliler olarak en büyük meselemiz, bilgimizi ve birikimimizi sınıfa aktarabilmek. Eğer bunu başarabilirsek, görüp görmemenin bir önemi kalmıyor."